Dat er een verschil zit tussen het zorgen voor je kind en je innerlijk kind, dat is waar. First of all, jij bent de volwassene die zorg draagt voor een geheel nieuw mens. Als we kijken naar het familiesysteem sta jij boven je kind; jij geeft als ouder wat je kunt geven aan je kind en je kind ontvangt dat. Daarnaast ben jij je eigen kind aan het opvoeden en dat doe je niet bij je innerlijk kind. Ook verschoon je geen luiers bij jouw innerlijk kind en hoef je ook niet op tijd ergens te zijn voor haar.
Zorgen voor je innerlijk kind als volwassene
Tegelijkertijd huist, hoe volwassen je ook denkt te zijn, jouw innerlijk kind in jou en draag je hem of haar dus wel altijd met je mee. Dus ja, de zorg voor jouw kind is fysiek anders dan die voor jouw innerlijk kind. Toch kun je er ook zeker voor zorgen. Sterker nog, dat is aan te raden als je eenmaal zelf vader of moeder bent.
Dat zit zo, we denken als volwassene ook echt volwassen te zijn. Vaak hebben we een heel volwassen leven; huisje, boompje, beestje. We maken volwassen beslissingen over geld, we bedenken weer iedere dag wat we moeten eten en zo zijn er nog tientallen voorbeelden die we onder volwassenheid kunnen scharen. Althans, op papier. Maar écht volwassen zijn heeft er ook mee te maken dat jij draagvlak creëert om voor het innerlijk kind te zorgen, ofwel; verantwoordelijkheid neemt over jouw leven. Dit heet bedding en dat vraagt het één en ander van ons. Uiteindelijk is dit super moedig en geeft het jou veel ruimte.
Handelen vanuit jouw niet-volwassen stuk; het innerlijk kind
Als ouder geef je veel. Zorgen is geven enerzijds, en kunnen ontvangen anderzijds (door weer goed voor jezelf te zorgen). Maar volwassen zijn heeft ook alles te maken met de verantwoordelijkheid die je draagt. Het gaat over de autonomie die jij jezelf wel of niet eigen maakt. Doe je dat niet, dan zal je op bepaalde vlakken blijven handelen vanuit het innerlijk kind. Om het even heel zwart-wit te zeggen: je gaat handelen op een kinderachtige manier, omdat je graag gezien wilt worden (of juist niet) en eigenlijk een schreeuw om hulp inzet, omdat je het zelf niet kan.
Jouw eigen ouders
Jij bent ook kind geweest. Een kind van bepaalde ouders (wel of niet aanwezig toentertijd). Als kind zijn wij loyaal aan onze ouders. Dat is een wetmatigheid en vereiste. Als kind is het belangrijk om erbij te willen horen. Het tegenovergestelde daarvan is uitsluiting. Dat wil je voorkomen als kind, dus voeg je je naar de wensen van je ouders. Als jouw ouders niet de kennis, kunde en expertise hadden om, door welke reden dan ook, jou niet helemaal te zien in jouw heelheid of er mentaal niet voor je konden zijn, dan ontstaat er bijvoorbeeld een situatie waarop jij besluit dat je het alleen gaat doen. Dat je snel op eigen benen moet staan. Of dat je juist veel aandacht gaat trekken, wat ouders weer kunnen interpreteren als “ingewikkeld”. Wat er dan gebeurt op zo’n moment is dat jij het kindsdeel van jezelf opzijzet, omdat sommige situaties gewoonweg te pijnlijk zijn. Je geeft ze niet de ruimte. Dat is een logisch gevolg en op dat moment ook de beste beslissing. Daarbij; dit doe je als kind onbewust.
“De zorg voor jouw kind is fysiek anders dan die voor jouw innerlijk kind. Toch kun je er ook zeker voor zorgen. Sterker nog, dat is aan te raden als je eenmaal zelf vader of moeder bent.”
De waarheid onder ogen zien
Nou goed, dan ben je volwassen en merk je dus dat het innerlijk kind aandacht nodig heeft en je eigenlijk op sommige vlakken niet zo volwassen bent als je denkt. Dit merk je onder andere aan:
- De schuld in iemand anders schoenen schuiven;
- Uitstelgedrag;
- Wijzen (niet de verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven en daden);
- Altijd maar de hulpverlener willen zijn;
- Dingen buiten jezelf zoeken en niet in jezelf;
- (Mentaal) weglopen van een situatie;
- Je kop in het zand steken;
- Niet goed kunnen ontvangen;
- Jezelf wegcijferen en de ander op nummer één zetten;
- Gemene dingen zeggen over iemand;
- Super onafhankelijk willen zijn.
Wat kun je doen om jouw innerlijk kind te zien?
Om jouw innerlijk kind helemaal te kunnen zien en accepteren is het van belang dat je inziet dat jij nu de volwassene bent en daarin de verantwoordelijkheid wilt nemen. Dus, bovenstaande punten onder ogen zien en waar mogelijk transformeren. Of in ieder geval; verzachten. Is niet gemakkelijk, maar wel nodig. Want op deze manier creëer je autonomie en kan het innerlijk kind als het ware rusten. Daarnaast is het belangrijk om lief te zijn voor jezelf. Niet te hard. Jezelf ook in jouw heelheid zien. De mooie en minder mooie kanten van jezelf te accepteren. Je hebt iedere dag weer een keuze om verandering aan te brengen, ook al voelt dat soms niet zo.
Zorgen voor jouw eigen kind
Lees dit artikel nog eens en kijk of je hier wat in herkent. Kijk ook vooral waar je actie kunt ondernemen, met betrekking tot het innerlijk kind, zodat jij ook echt de ouder blijft en jouw eigen kroost (mentaal) niet voor jou gaat zorgen. Zo komen er ook geen (of in ieder geval minder) verstoringen binnen het familiesysteem, ontstaat er balans in jouw energiemanagement en creëer jij autonomie in je leven, wat weer belangrijk is voor verbinding richting jezelf en je kind(eren).
